Dobberen op open zee

Toegeven dat ik het alleen niet zou redden en hulp moest vragen, waren voor mij misschien de aller moeilijkste dingen ooit. Iets waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen, gebeurde toch: ik kwam ziek thuis te zitten. Voor mijn gevoel dobberde ik op open zee en dreef steeds verder van de kust af.

Achteraf gezien kampte ik met een heftige burn-out, maar op het moment zelf had ik vooral allerlei onverklaarbare klachten en was ik vooral radeloos. Wat was er toch met mij aan de hand? Van extreme vermoeidheid, gewichtsproblemen, hersenmist, niet op woorden kunnen komen, pijnklachten, het verlies van vrienden tot geen plezier meer hebben in het leven. Het kwam allemaal voorbij.

Verloren jaren

Eigenlijk kon ik zelf niet meer bedenken wat ik wilde of nodig had. Ik stond 24/7 ‘AAN’ en deed alles alleen nog op de automatische piloot. Helaas werd mijn burn-out door veel professionals en artsen niet dusdanig herkend, waardoor het mij ruim 7 jaar kostte om zo goed mogelijk te herstellen. Verloren jaren, zo noem ik ze. Zelf heb ik tijdens mijn herstel deskundige begeleiding gemist. Dat is voor mij het startpunt geweest van een verandering! 

Mijn kernwaarden

Van nature ben ik een optimistisch rustig persoon en ik werk het liefst één op één. Vertrouwen is erg belangrijk voor mij en het vormt dan ook de basis van mijn werk. Mensen om mij heen noemen mij empathisch, betrokken, behulpzaam, relativerend en doelgericht.

Mijn visie

Als professional leer ik mensen vaak kennen in een donkere periode in hun leven. Tijdens een traject zie ik mensen nieuwe inzichten krijgen en stappen zetten, dat maakt mijn werk zo waardevol.

Het coachvak is helaas geen beschermd beroep, dit betekent dat iedereen zich coach mag noemen.

Ik ga liever voor kwaliteit en daarom ben ik lid van een beroepsvereniging: de Orde van Nederlandse Beroepscoaches (NOBCO). Wil je hier meer over weten? Lees dan hier  verder.